valerievanholten@gmail.com / 1990, Waalwijk / Fontys Hogeschool voor de Kunsten, 2015 – Diploma in ArtCoDe / Sintlucas, 2011 – Diploma in Stand-, Winkel-, en Decorbouw / www.valerievanholten.com
Het weekend was een soort achtbaan van gebeurtenissen en gevoelens. Omdat ik zelf twee etentjes gaf stond ik het grootste deel van de dag in de keuken. Voor mij begon het echte werk daar pas. Uit de moestuinen van Venlo kocht ik een grote krat groente. Mooie producten die ik tot perfectie wilden bereiden. Het koken zelf is voor mij iets meditatiefs. Gefocust met gerechten, smaken, bereidingswijze en ideeën.
En dan is het zover, mijn gasten zijn er. Ik ken ze niet. Zij mij niet. We hebben een beeld van elkaar. Aannames over die avond, het eten. Nou ja alles wat er door je hoofd kan gaan. Daarnaast vroeg ik mij steeds af welke rol ik zou spelen. Ben ik gastvrouw, kunstenaar, mijzelf uiteraard. Maar ga ik gesprekken leiden of laat ik het gebeuren en bemoei ik mij er niet mee.
Het moment dat we eten besluit ik me er niet mee te bemoeien. Ik praat wel, maar ik ga geen gesprek leiden. Dit moment is te interessant om voorbij te laten gaan. Sociale geforceerde momenten. Bloedmooi.
Zo gaat het twee avonden. De tweede avond voelt anders. Er zitten andere gasten aan mijn tafel en dus een andere sfeer. Maar ik besluit nog steeds geen gesprek leider te worden.
Aannames zijn een rode draad door de avond heen. Mijn gasten komen er zelf steeds op terug. Ze lijken haast wel betoverend door het onderwerp. Dit weekend wilde ik voor mijzelf een knoop door hakken. Ga ik verder met kunst maken op deze manier of wordt het meer een hobby? Hoe ga ik mijn leven indelen. Fulltime werken en daarnaast kunst maken? Kan ik een gezin starten en kunst maken? Tijdens dit weekend heb ik hier ook een hoop gesprekken over gehad. Ik zal er toch echt zelf achter moeten komen.
