Danni van Amstel

Een ruimte die we bewonen kan gezien worden als een labyrint van onze geest, waarin onze gedachtes en herinneringen rondwaren. Hoe beïnvloedt de relatie tussen onze herinneringen en een bepaalde ruimte, de manier waarop we onze gedachtes over andere ruimtes vormen en op welke manier zijn onze gedachtes verbonden met deze andere ruimtes? Hoe kunnen we ons besef van het “huiselijke” en van bewoning verruimen voorbij de structuren van het huis?

Het huis is niet simpelweg een geometrische vorm die we bewonen, maar het huist herinneringen, die nieuwe ruimtes kunnen openen die andere herinneringen kunnen oproepen.

Mijn installaties ogen vaak als een overblijfsel van een bewoonde ruimte, waarbij een aantal elementen nog over zijn. Terug gereduceerd tot een essentieel en poëtisch beeld, waarbij ik de grens opzoek tussen gebruiksvoorwerp en sculptuur. Mijn werken lijken een spoor, een herinnering, een gebaar in de ruimte achter te laten.

In mijn werk maak ik vaak gebruik van afgietsels van voorwerpen, die wijzen op (voorbije) bewoning. Ik probeer het voorwerp opnieuw te creëren, in metaal, hout, keramiek of glas. Het voorwerp wordt geabstraheerd maar is nog steeds herkenbaar. In dit creëer proces staan de eigenschappen van het materiaal en de techniek van het maken voorop. Zoals een glazen rekje uit mijn eigen badkamer met metalen houders waarvan ik mallen heb gemaakt. De metalen houders zijn opnieuw gegoten in metaal, waarbij de naad van de mal ook mee is gegoten in de vorm. Ook in het glas is het maakproces zichtbaar, zo is de glazenplaat op een gipsen plaat de glasoven ingegaan. In de oven is het glas vervormd doordat de gipsen plaat barsten kreeg en ook door het smeltproces van het glas zelf. Mijn werken vertonen kleine imperfecties en veranderingen, waardoor ze verder van het origineel komen af te staan. Zoals herinneringen steeds verder van het oorspronkelijke moment af komen te staan, aangetast door de verstreken tijd en verandering van context.